Serie para la preparación del intento

Prosopon zen antzinako Grezian antzezle baten aurpegia estaltzen zuen mozorroari ematen zitzaion izena. Hortik sortzen da latinaren personare kontzeptua, “zerbaiten bidez soinua egitea”. Eta hortik dator pertsona kontzeptua.

“Serie para la preparación del intento” piezak hartzen ditugun pertsonaien erabilgarritasun landuaren eta horiek gorpuztu behar dituen lan konplexuaren arteko kontraindar-jokoaz hitz egiten digu. Harri zurrunaren gainean landutako belo fin bat, arketipikoak gobernatutako gorputz bat ikusten duena. Maskarak dituzten bi irudik ariketa jakin batzuk egiten dituzte zehatz-mehatz, modu dedikatuan eta obedientean, erresistentzia eta nortasunaren mugekin harremanetan jartzeko. Izateko ahalegin bat, izatea jada naturala ez denean, ikasia baizik.

Instagram: @candelagarazi

Deskripzioa

“Serie para la preparación del intento” perfomance pieza bat da, gure ekintzak zeharkatzen eta gobernatzen dituzten eguneroko gizarte-keinuaren kode automatikoekiko begirada sentibera eta antropologikoa proposatzen duena.

Beren aurpegiko maskarak dituzten bi performer, neutraltasun puntu batean jartzen dituztenak, asmo dramatikorik eta inposatutako nortasunik gabe, tabula rasa irudia betetzen dute. Ahots misteriotsu batek gidatuta, harreman-kodeen zirrikituekin eta zokoekin esperimentatzera eramaten dituzten hainbat ariketa egiten dituzte, beren aukeren muinera eramanez.

Piezak esekidura-egoera bat proposatzen du: aurpegirik gabeko gorputzak, beren nahigabeko mekanismoen eraginpean daudenak, dislokatuak, ia absurduak, hainbat ariketa eta keinu-metrikaren eraginpean daudenak, haiek orainaldian arrakasta handirik gabe bizitzen saiatzen diren bitartean. Aurpegia esekita, isilduta geratzen den espazio bat agertzen da. Maskarak aurpegiko adierazkortasuna ezabatzen du, ez ezkutatzeko modu gisa, ezabatze-keinu gisa baizik: pertsonaia, epaia eta hitzaren aurretik, gorputzera itzultzeko saiakera. Performer-ak giza prototipo bihurtzen dira entrenamendu-egoeran. Arrakala bat irekitzen da esaten denaren, gorputzetik espero denaren eta gorputzak benetan egiten duenaren edo eutsi dezakeenaren artean. Errepikapenaren eta hitzaren eta ekintzaren arteko disonantziaren bidez, eszena gizakiaren laborategi bihurtzen da. Tarteko espazio horretan – saiakeraren eta glitch-aren artean – arauak zeharkatutako gorputz batean egoteak zer esan nahi duen azaltzen da. Emaitza pitzadura, baldarkeria eta disonantzia paisaia bat da. Izateko ahaleginari buruzko azterketa bizia, izatea jada naturala ez denean, ikasia baizik.

*Testuak Ander Perez Puellesenak dira.